ပဲျပဳပ္ႏွင့္နံျပား ၀တၳဳ
မင္းလူ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလွ်င္ စာေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ႐ိုးရွင္းေအးေဆးစြာ ေနထိုင္သြားရန္ ဆႏၵရွိခဲ့သည္။ စာဖတ္အလြန္ ၀ါသနာပါသူျဖစ္ၿပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက စာေပမ်ားေရးသားခဲ့သည္။ အယ္ဒီတာ လည္းလုပ္ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္င့ံတာ၀န္ေတြ မ်ားျပားသည့္ၾကားကပင္စာေပမ်ားကိမင္းလူ
ၾကည္ ….
ပဲျပဳပ္ႏွင့္နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္။
ေအာင္
အထက္ပါ ေပးစာေလးကို ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္အျဖစ္ သံုးသပ္ခံစားၾကည့္ပါမည္။ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ စာေပသေဘာတရား အရဆိုလွ်င္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္ ဇာတ္ေဆာင္ပါရမည္။ ပါသည္။ (ေအာင္ႏွင့္ၾကည္) ဇာတ္လမ္းပါရမည္။ ပါတာေပါ့။ သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ မ်ားျပားလွေသာ ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနရ သျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိ။ အနားယူခ်ိန္မရွိ။ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ႏိုင္။ ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခြင့္ မရဘဲ စာတိုေလးႏွင့္သာ ဆက္သြယ္ေနရသည္။ ဇာတ္ေဆာင္စ႐ိုက္ပီျပင္ရမည္။ ထိုစဥ္က ``ေအာင္´´သည္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ထိပ္တန္းရာထူးႀကီးကို ရရွိထားသူ ျဖစ္၏။ သူသာစားခ်င္လွ်င္ အေကာင္းဆံုး ဟိုတယ္ႀကီးမ်ားမွ စားေသာက္ ဖြယ္ရာ မ်ားကို မွာယူသံုးေဆာင္ခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ပဲျပဳပ္ႏွင့္နံျပားကိုသာ ေတာင့္တသည္။ ႐ိုးသားျခင္း၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္း သေဘာကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ပဲျပဳပ္ႏွင့္ နံျပား ေလာက္ကေတာ့ အပါးေတာ္ျမဲကို စီစဥ္ခိုင္းလို႔ရတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ကို လွမ္းမွာ ရသလဲ။ ထိုအခ်က္ကိုၾကည့္လွ်င္ သူသည္ မိသားစုအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ၊ သစၥာရွိသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာသည္။ အိမ္က ဇနီးျဖစ္သူကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ေပးေသာ လက္ရာကို ခံုမင္တက္သူျဖစ္သည္။ မိန္းမကိုခၽြဲခ်င္တာလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူသည္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ မေျပာတက္ရွာ။ တျခား သူေတြသာဆိုလွ်င္…..
ၾကည္ …
စသည္ျဖင့္ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေရးေပလိမ့္မည္။ သူ႔က်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ စာကတစ္ေၾကာင္းထဲ။ ၿပီးေတာ့ တံုးတိတိႀကီး။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူသည္ ဘုဆတ္ဆတ္သမား၊ ျပတ္သားသူ၊ စကားအပိုမဆိုတက္သူ၊ အေျပာထက္ အလုပ္ကို ဦးစားေပးသူ၊ မိသားစုအေရးထက္ လူအမ်ားေကာင္းစားေရးကို ပို၍စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္သူ စေသာ စ႐ိုက္သဘာ၀မ်ား ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားစြာျမင္ႏိုင္သည္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္ ရသပါရမည္ဟုဆိုသည္။ ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ဦး အေပၚတစ္ဦး နားလည္စာနာတက္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကေသာ၊ အျပန္အလွန္ ပါရမီျဖည့္ေပး ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ၾကည့္၍ သိဂၤါရရသကို ခံစားႏိုင္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ တျခားဇနီးေမာင္ႏွံေတြလို အခ်ိန္ျပည့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနခြင့္ မရရွာၾက။ မ်ားျပားလွေသာ တိုင္းျပည္ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ လြမ္းေရးခက္ေနၾကပံုက ဂ႐ုဏာရသ ေျမာက္သည္။ ``ဟင္…ဒီလို ထိပ္တန္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ပဲျပဳပ္နဲ႔ နံျပားမွ စားခ်င္သတဲ့၊ အံ့ေရာ´´ ဆိုၿပီး အဗၻဳတရသအျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ သလို ``ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ´´ ဟု ၿပံဳးခ်င္စရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟာသရသလည္း ေရာစြတ္ ေနျပန္သည္။ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာ ဘ၀ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈကို ရရွိေစသည္။ ထိုအရာသည္ သႏၱရသပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ ႐ိုးသားျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္းစေသာ ဦးတည္ခ်က္မ်ားကလည္း ၀တၳဳတိုေကာင္း တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပီျပင္ေစသည္။ နည္းနည္းခ်ဲ႕ကားေျပာလွ်င္ ဤ၀တၳဳတိုေလးတြင္ လူတန္းစားအျမင္လည္း ပါသည္။ ဘ၀ သ႐ုပ္မွန္၀တၳဳဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ဤ၀တၳဳတြင္ ဇာတ္သိမ္းခန္း ပါ၀င္ျခင္း မရွိ။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္သစ္ စာေပအယူအဆအရ ဇာတ္လမ္းသည္ အေရးမႀကီး။ ဇာတ္ကြက္ကသာ ပဓါနက်သည္။ ဓမၼဓိဌာန္ စာေပအဖြဲ႔အႏြဲ႕တြင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ကြက္၍ မီးေမာင္း ထိုးျပသည္။ အရင္အတိုင္းေဖာ္ျပသည္။ စာဖတ္သူက ႏွစ္သက္သလို ေတြးယူလိမ့္မည္။ ခုေနာက္ပိုင္း ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳမ်ားတြင္ ဇာတ္လမ္းေတာင္ရွိခ်င္မွရွိသည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းပါခ်င္မွ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ၀တၳဳကို ေခတ္ေပၚ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ဟု၍လည္း ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္လိမ့္မည္ထင္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ``ပဲျပဳပ္ႏွင့္ နံျပား´´ ကိုကမၻာေပၚမွာ အတိုဆံုး၊ အ႐ိုးသားဆံုး၊ အႏုပညာ အျပည့္၀ဆံုး၊ ရသ အေျမာက္ဆံုး ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မင္းလူ
ၾကည္ …
စသည္ျဖင့္ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေရးေပလိမ့္မည္။ သူ႔က်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ စာကတစ္ေၾကာင္းထဲ။ ၿပီးေတာ့ တံုးတိတိႀကီး။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူသည္ ဘုဆတ္ဆတ္သမား၊ ျပတ္သားသူ၊ စကားအပိုမဆိုတက္သူ၊ အေျပာထက္ အလုပ္ကို ဦးစားေပးသူ၊ မိသားစုအေရးထက္ လူအမ်ားေကာင္းစားေရးကို ပို၍စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္သူ စေသာ စ႐ိုက္သဘာ၀မ်ား ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားစြာျမင္ႏိုင္သည္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္ ရသပါရမည္ဟုဆိုသည္။ ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ဦး အေပၚတစ္ဦး နားလည္စာနာတက္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကေသာ၊ အျပန္အလွန္ ပါရမီျဖည့္ေပး ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ၾကည့္၍ သိဂၤါရရသကို ခံစားႏိုင္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ တျခားဇနီးေမာင္ႏွံေတြလို အခ်ိန္ျပည့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနခြင့္ မရရွာၾက။ မ်ားျပားလွေသာ တိုင္းျပည္ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ လြမ္းေရးခက္ေနၾကပံုက ဂ႐ုဏာရသ ေျမာက္သည္။ ``ဟင္…ဒီလို ထိပ္တန္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ပဲျပဳပ္နဲ႔ နံျပားမွ စားခ်င္သတဲ့၊ အံ့ေရာ´´ ဆိုၿပီး အဗၻဳတရသအျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ သလို ``ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ´´ ဟု ၿပံဳးခ်င္စရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟာသရသလည္း ေရာစြတ္ ေနျပန္သည္။ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာ ဘ၀ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈကို ရရွိေစသည္။ ထိုအရာသည္ သႏၱရသပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ ႐ိုးသားျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္းစေသာ ဦးတည္ခ်က္မ်ားကလည္း ၀တၳဳတိုေကာင္း တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပီျပင္ေစသည္။ နည္းနည္းခ်ဲ႕ကားေျပာလွ်င္ ဤ၀တၳဳတိုေလးတြင္ လူတန္းစားအျမင္လည္း ပါသည္။ ဘ၀ သ႐ုပ္မွန္၀တၳဳဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ဤ၀တၳဳတြင္ ဇာတ္သိမ္းခန္း ပါ၀င္ျခင္း မရွိ။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္သစ္ စာေပအယူအဆအရ ဇာတ္လမ္းသည္ အေရးမႀကီး။ ဇာတ္ကြက္ကသာ ပဓါနက်သည္။ ဓမၼဓိဌာန္ စာေပအဖြဲ႔အႏြဲ႕တြင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ကြက္၍ မီးေမာင္း ထိုးျပသည္။ အရင္အတိုင္းေဖာ္ျပသည္။ စာဖတ္သူက ႏွစ္သက္သလို ေတြးယူလိမ့္မည္။ ခုေနာက္ပိုင္း ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳမ်ားတြင္ ဇာတ္လမ္းေတာင္ရွိခ်င္မွရွိသည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းပါခ်င္မွ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ၀တၳဳကို ေခတ္ေပၚ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ဟု၍လည္း ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္လိမ့္မည္ထင္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ``ပဲျပဳပ္ႏွင့္ နံျပား´´ ကိုကမၻာေပၚမွာ အတိုဆံုး၊ အ႐ိုးသားဆံုး၊ အႏုပညာ အျပည့္၀ဆံုး၊ ရသ အေျမာက္ဆံုး ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မင္းလူ
